Human Antenna

LIS 15, 2019

Jak byłam całkiem mała, nosiłam berecik z antenką.

Być może to pierwsze, co pamiętam.

Jak byłam trochę starsza, to miałam radyjko tranzystorowe, a w nim muzykę hiphopową o słońcu i chemicznych smugach, i jak się zbliżałam do radyjka, to przestawało trzeszczeć.

Podobno ciało ludzkie to wielka antena. Przewodzi prąd i fale elektromagnetyczne, i ciepło, i białe plamy. Odbiera to wszystko i diabeł wie, co z tym dalej robi. Wysyła w eter. We własne trzewia. Ciągi pytań, co rozmnażają się przez pączkowanie. Ciągi i smugi, mięsożerne kłęby, hydry.

Podobno trzeba to tak zostawić. Nie trącać patykiem, nie szarpać, nie nakłuwać. Zamienić strach na ciekawość. Usiąść wygodnie i patrzeć, jak dzieją się rzeczy.

Jest to znakomita teoria.

Raz mi z tych kłębów wypełzły chmary odpowiedzi, oblazły radośnie, a potem potwornie bolała mnie głowa.

To trochę makabryczne, ta przesiąkliwość ciała.

A ten berecik to może tylko legenda. Jak każde wspomnienie.

× human-antenna_01 human-antenna_02 human-antenna_03 human-antenna_04 human-antenna_05 human-antenna_06 human-antenna_07 human-antenna_08 human-antenna_09 human-antenna_10 human-antenna_11 human-antenna_12 human-antenna_13 human-antenna_14 human-antenna_15 human-antenna_16 human-antenna_17 human-antenna_18 human-antenna_19 human-antenna_20 human-antenna_21 human-antenna_22 human-antenna_23 human-antenna_24 human-antenna_25 human-antenna_26 human-antenna_27 human-antenna_28 human-antenna_29 human-antenna_30 human-antenna_31 human-antenna_32 human-antenna_33 human-antenna_34 human-antenna_35 human-antenna_36